Bana “İyi ki dostumsun,iyi ki tanımışım dediğim insanlardansın” demişti.
Tebessüm etmiştim..
Bana ne güzelde dosttu..Ne var ki hep kendi canı yanarken beni bulurdu.
Bugün canım yandı da bulmaya çalıştım onu..İşi vardı.Yoktu işte.
Çok sonra gördüm.
Baktım da şöyle,onun bunun poposuna layık, ne de yumuşak bir post olmuştu..
Yarın da poposuna post olduğunun yatağında tost olur.Sonra da ayağına paspas…
Kafam da deli sorular…
Herkese paspas olan bana gelince neden çek-pasın sapı oldu ?
Zalimsin felek…Tadından yenmez şimdi bana kavun diye gönderdiğin bu kelek..
Anladım ki; Sadece ben ona iyi olduğum için bana iyi olmuş..Ben ona kötü gün dostu olmuşum,sınavımı geçmişim.Onunda sınavı bugünmüş,gördüm ki o bana hiçbir şeymiş.
Zoruma neden mi gitti ?
Ben onun iyi ki tanımışlığı olabilmişken,o benim “iyi ki yoksun”um oldu.
Gider, zoruma gider,senin de gider..
Kaybeden ben olmasam da dostluğun adını puştluğa dönüştüren,dostluğun kaybedişine sebep olan her eylem zoruma gider benim.Senin de gider.
Her ne kadar dibi yosun tutan denizlerle ilgilenme denilse de ilgilenmek fıtratımızda var bizim,dostun yüreğindeki yosunları temizleyip ışıldatmak mayamızda var bizim.
Maksat ayrı,yürek ayrı olunca da işte böyle zorumuza gider bizim.
Boşvere,boşvere bu hale gelsek de,tamam öyle olsun bunu da boşverelim gitsin,boşverdik.
Ne güzel de demiş üstad;
“Yar olsaydı kalırdı,yaraydı geçti”
Kabuk bağladım..Sıradaki yara gelsin…
Lakin gelecek olan çek-pas bilsin ki ; sapını kırmaya hazırım.
Bunu da bilerek gelsin .
Cansel Işık/Manyakaşkıngelini
